Nie wiem i mało mnie obchodzi, co i gdzie robiła przez te wszystkie lata. Szczerze mówiąc myślałam, że dla mnie ona umarła i pochowałam ją na jednym z konińskich cmentarzy 19 lat temu. Nie odwiedzam tego zbiorowego grobu za często, jak jestem, to zapalam świeczkę dla przyzwoitości, chwilę postoję i odchodzę. Grób tam jest, wiem to na pewno i dlatego miałam pewność, że nie żyje.
Niedawno okazało się jednak, że grób nie jest tak pełny, jak mi się wydawało. Jej tam nie ma, nigdy nie było. Teraz już wiem, że pod osłoną nocy, parę godzin przed pogrzebem, kazała towarzyszkom spakować swoje walizki i po cichu opuściły miejsca, w których mogłabym je znaleźć i zdekonspirować. Chciała, żebym myślała, że nie żyje. Chciała, żebym poczuła się bezpieczna i spokojna. Zna ludzi na tyle, żeby wiedzieć, że im bardziej ugruntowane poczucie bezpieczeństwa w człowieku, tym lepszy efekt jego zniszczenia. Była cierpliwa, to muszę jej przyznać. 19 lat - to kawał mojego życia. Matura, studia, praca, małżeństwo, urodzenie dziecka, kupno mieszkania, zrobienie prawa jazdy i tak dalej i tak dalej. 19 lat.
W końcu się zdecydowała. Wiedziała, że nie ma szans dostać się pod mój dach, dlatego wybrała najlepsze w tej sytuacji rozwiązanie - wynajęła mieszkanie obok mojego. Ona i jej koleżanki zostały moimi sąsiadkami. Zaczęły spokojnie, nauczyły się cierpliwości przez te wszystkie lata. Jedno przezwisko, drugie - obydwa ledwo słyszalne. Jakieś przekleństwo rzucone nieco głośniej, drugie, trzecie, ewidentnie wykrzyczane w złości. I duchy zaczęły się budzić i wracać. Przeżyły, uśpione gdzieś w mojej głowie, wspomnieniach, brzuchu. Moje demony znienawidzone. Kiedy usłyszały trzaskanie drzwiami i walenie w ścianę obudziły się z wyciem, masując zastałe od braku ruchu macki. Trzaskanie drzwiami było preludium, wstępem do orgii, jaką Pani Przemoc urządziła w swoim domu, tuż za moją ścianą. Krzyki, przekleństwa, głośne, przerażająco głośne walenie - BUM! BUM! BUM! W ścianę, drzwiami, oknami. Wołanie o pomoc, wyrzucanie za drzwi. I znowu trzask. Ten trzask, tak blisko - boję się, znowu się boję. On mi coś zrobi, jestem w niebezpieczeństwie, niech mi ktoś pomoże, niech mnie ktoś stąd zabierze. Jezu, jak bardzo się boję. Ściskam brzuch podnosząc kolana pod brodę - może jak będzie we mnie mniej miejsca, to duchy się uduszą, zginą niedotlenione. Ale nie, to nie działa. Za ścianą krzyczą na siebie, moja wyobraźnia, podsycana przez mściwą Panią Przemoc, już widzi, jak on ją uderza, mocno. Czemu ona tak krzyczy, po co go prowokuje? Nie wie, że takim krzykiem zdenerwuje go jeszcze bardziej i on może ją uderzyć?! Przestań kobieto, nie krzycz, BĄDŹ CICHO!!!
O czwartej nad ranem Pani P. uderzyła mnie krzykiem zza ściany. Nie mogłam zasnąć, bolało jak cholera. Wiedziałam, że Przemoc bawi się dobrze - póki jest głośno, z łomotem - ona jest zadowolona. Wie, że ja to słyszę, mój strach jest dla niej myślą rozkoszną, smakuje jak wino, które długo leżakowało czekając na swój czas. Planowała to przez te wszystkie lata, nie dała się ponieść, była spokojna, cierpliwa, działała taktycznie.
Zemsta jest słodka, co?
